De molen in - 2

Bij de neuroloog

Vrijdagochtend 13 januari 2017. We maken kennis met een aardige, doortastende neuroloog. Hij heeft op dat moment tevens dienst. Hij verontschuldigt zich voor het feit dat hij regelmatig gebeld en weggeroepen wordt. Wij tonen begrip en zijn een beetje begaan met hem vanwege al die drukte. Met een glimlach zegt hij: "Dat is nergens voor nodig, dit hoort er nu eenmaal bij wanneer je dienstdoende neuroloog bent." Voor ons is het vandaag door al de interrupties wel een lange, maar vooral ook spannende zit.

De neuroloog doet een aantal tests bij mijn zoon, waar we even op moeten wachten. Na een tijdje worden we de spreekkamer weer ingeroepen. "Die tests wijzen op iets wat we verder moeten onderzoeken", zegt de neuroloog. Om te beginnen wil hij een MRI laten maken. Ook moet er mogelijk een lumbaalpunctie gedaan worden. "Hier wil ik niet te lang mee wachten, er is enige spoed bij", zegt hij. Hij vervolgt: "De uitslagen van de tests die we net gedaan hebben, wijzen op een aantal mogelijke uitkomsten, waarvan sommige minder ernstig van aard zijn, maar er zijn ook een aantal aandoeningen die wel ernstig zijn." Daarom stelt hij een korte ziekenhuisopname voor.

Omzeilen papieren rompslomp

Mijn zoon schrikt en wil niets van een ziekenhuisopname weten. Hij vraagt: "Kan dat dan niet poliklinisch? Ik heb helemaal geen zin om in een ziekenhuis te slapen!" Poliklinisch zou allemaal veel te lang duren volgens de neuroloog. Er zijn voor dit soort apparaten en ingrepen volle agenda's en wachtlijsten, daar kom je niet zomaar tussen. Zelfs hij kan daar geen invloed op uitoefenen, ook niet in dit geval, ook al heeft het spoed. Op één manier zou hij die wachtlijsten en de papieren rompslomp wel kunnen omzeilen, namelijk door een korte ziekenhuisopname! Een patiënt die in het ziekenhuis ligt heeft namelijk altijd voorrang op een patiënt die via de poli binnenkomt. Bovendien, mocht hij toch ook die lumbaalpunctie uit moeten voeren dan kan hij dat vlot doen en zou mijn zoon er sowieso een nachtje moeten blijven. Dus dit is de snelste en beste oplossing. Raar eigenlijk wanneer een arts constateert dat er iets met spoed uitgevoerd dient te worden, hij daarin belemmerd wordt door de regels en protocollen van het ziekenhuis en de verzekeraar. Het is zelfs zo, dat wanneer die laatste de administratie niet goedkeurt, zij de behandeling(en) niet dekken, of je nu verzekerd bent of niet. En dat terwijl dit een duurdere oplossing zou zijn dan wanneer de arts zou zeggen... die behandeling moet nu (poliklinisch) want het is spoed. Dat is notabene ook in het belang van de patiënt en beter voor de portemonnaie. Ik zou zeggen... "Schoenmaker hou je bij je leest", of iets in de trant van..."Gelukkig hebben wij meer verstand van...". Waarom kan de arts niet de doorslag geven en beslissen in dit geval? Maar zo gaat dat kennelijk niet.

Nadat de MRI is gemaakt lopen wij de spreekkamer binnen, daar zie ik de beelden al klaar staan op de computer.  De scan laat de contouren van hersenen zien, waar doorheen witte wolkachtige vegen te zien zijn. Wat dat betekent weet ik niet, maar ik krijg een raar gevoel in mijn maag. Zeker is nu wel dat daar iets in het hoofd van mijn zoon zit wat er niet hoort, en dat het maar goed is dat we hier 'eindelijk' zijn. De neuroloog zegt wijzend op de beelden op zijn monitor: "Wij weten niet wat dit is". Hij geeft uitleg over waar we naar kijken. Dit gaat diffuus door zijn hersenen heen en ook een 'klein' stukje de hersenstam in. Schrik!!! Dat is niet best! "Ja", zegt de neuroloog, "dit is ernstig." Hij vervolgt: "Maar wat kan dit veroorzaakt hebben?" Mijn zoon noemt van alles op wat er in hem opkomt. Nee, nee, ... dat is het niet, en ... dat kan niet nee. Zelfs roken of een val van jaren geleden, nee, dat is het niet. Als laatste zegt mijn zoon: "Mobiel telefoneren? Ik heb heel veel moeten bellen de afgelopen paar jaar". "Hmm, nee, dat kan ook niet", zegt de neuroloog.

Op dinsdag 16 januari is mijn zoon opgenomen in het ziekenhuis. Naast de MRI-scan werd ook de lumbaalpunctie gedaan en een CT-scan van zijn organen gemaakt. Het zgn. trechteren was hiermee begonnen... Mijn zoon gaat 'de molen' in, zoals we dat in de volksmond noemen.
Uit de laatste twee onderzoeken komt niets naar voren. Ik ben enorm opgelucht, totdat ik mij besef dat alleen de hersenen zelf overblijven waar het mogelijk probleem zich bevindt. Ik hoop nog op iets wat relatief gemakkelijk te verhelpen is. Op donderdag 19 januari 2017 mag mijn zoon weer naar huis. De neurologen (ik mag wel zeggen uit Nederland, danwel een groot deel daarvan) gaan overleggen. Morgen krijgt mijn zoon een telefoontje over de uitkomst van de vergadering en de te nemen vervolgstappen.