De Queeste door Zorgzillaland - 1.1

Een barre tocht

Ver voor de uiteindelijke diagnose Hersenkanker bij mijn zoon gesteld was, kregen hij en ik te maken met discrepantie in alle daarop volgende trajecten. 

Hieronder het vervolg van onze tocht door ZORGZILLALAND.

Vroeger 

Vroeger had ik een huisarts (één ja!), die samen met zijn vrouw en één of twee assistentes de dokterspraktijk runde. Als er vakantie of cursusdagen waren, dan was een andere dokter uit de buurt (die je ook kende) de waarnemer. Deze mensen wisten medisch en een stukje intermenselijk bijna 'alles' van mij en mijn gezin. De dokter was geïnteresseerd, kundig en betrokken, evenals zijn vrouw en de assistentes. Een afspraak hoefde je niet weken van te voren te plannen, en was er iets dringends dan kwam je gewoon tussendoor of de dokter kwam bij ons. Ook ging de assistente niet, bij wijze van spreken 'op de stoel van de dokter zitten'. Was er een verwijsbrief nodig, dan kon dat zelfs per telefoon geregeld worden, waarbij in een enkel geval de dokter tegen je zei, "ik wil je vandaag nog wel even zien". Als ergens een baby geboren was of er was iets anders, dan kwam de dokter (onaangekondigd) even langs om te horen hoe het ging of om je zelfs persoonlijk even te feliciteren. Deze dokter is reeds met pensioen. Zijn praktijk en werkwijze mis ik nog steeds!

De Maatschap

Tegenwoordig zijn mijn zoon en ik patiënt bij dezelfde maatschap. Je weet wel zo'n collectief van artsen die zich 'moeten' inkopen bij zo'n commerciële 'formule'. Die artsen werken vervolgens allemaal parttime. De één op maandag, dinsdag en woensdag, de ander bijvoorbeeld op woensdag, donderdag en vrijdag. Weer een ander b.v. alleen op dinsdagen en donderdagen... Nou ja, dat soort roosters dus. Vanaf het begin dat ikzelf patiënt was bij deze praktijk (andere praktijken in onze buurt namen destijds geen patiënten meer aan), had ik voortdurend een andere en onbekende arts. Het verloop was best groot. In die praktijk rommelt het voortdurend, en daar hebben ze zelf ook last van. Maar men wil het beter doen. Voor de patiënten niet steeds meer verschillende artsen, dat is het streven. En toch, het lijkt allemaal niet zo lekker te gaan. Enige tijd later wordt de praktijk onderdeel van een grotere landelijke formule, of is misschien wel opgekocht. Men gaat verhuizen naar een andere locatie, krijgt een nieuwe huisstijl en een andere beleidsvoering. Er lopen nu nog meer verschillende assistentes rond, praktijkondersteuners en consulenten voor het één of ander.
Bloedafnames of hartfilmpjes en meer van dat soort dingen waarvoor je vroeger naar het ziekenhuis of lab moest, dat doen ze nu ook in de maatschap. Als men daar over medicijnen spreekt van een bepaald merk dan hoor je hen nu zeggen, "Ja maar dat zijn niet 'onze' medicijnen"
Je hoeft niet heel erg je best te doen om te kunnen bedenken dat hier ook goed geld mee verdiend 'kan' worden. En om de band tussen arts en patiënt te verbeteren heeft iedere patiënt er tegenwoordig twee vaste artsen. Dit concept is tegenwoordig steeds meer de tendens, maar of je er blij mee moet zijn ...

Geen Doorverwijsmachine

Mijn zoon werd ergens vorig jaar patiënt bij dezelfde praktijk als ik. Tijdens zijn eerste bezoek aan zijn nieuwe huisarts bleek dat er gegevens ontbraken in hun systeem. Sommige uitslagen van vroegere ziekenhuisbezoeken (van o.a. meer dan negen jaar geleden) stonden niet in hun systeem, dus de arts was daarvan niet op de hoogte. Bij het wisselen van huisarts zal die informatie niet overgenomen zijn, ooit stond alles immers handgeschreven op kaarten. Dat is mogelijk bij een nieuwe huisarts niet in het systeem ingevoerd. Mijn zoon had iets aan zijn rechteroog en was daar op jongere leeftijd al mee bij een specialist geweest. Het was bekend wat er aan de hand was met dat oog en dat was niet iets ernstigs. De laatste tijd ging hij met dat oog steeds slechter zien en ging ermee naar de dokter. De opticien had gezegd dat hij nog maar 24% zicht had. Zonder de gegevens werd een verwijzing wat lastig? Hmm vaag, dus mijn zoon het ziekenhuis bellen en hopen dat zij de gegevens nog hadden. Die waren er en deze zouden worden opgestuurd. Bij de oogarts kreeg hij een doorverwijzing naar een ander ziekenhuis, want aan het oog zou iets gedaan kunnen worden d.m.v. een operatie. De tijdspanne die dit betreft is dan al met al zo'n drie maanden.

Bij een volgend bezoek aan de nieuwe huisarts, met een verzoek voor een verwijsbrief naar de huidspecialist ivm toename en aanhoudende huidklachten bij mijn zoon, sprak deze hem vermanend toe! De huisarts zei: "Ja, zo werkt dat hier natuurlijk niet hé?! Ik ben geen doorverwijs machine! Maar ok, voor deze keer geef ik je een verwijsbrief mee, maar dit doen 'we' niet weer zo!"

"Nee, dit voelt niet goed", zegt mijn zoon, "ze behandelt mij telkens als een kind. Ik ben verdomme 27 en waar moet ik anders een verwijsbrief vandaan halen, daar zijn zij toch voor? Ik ga er niet meer naar toe!" De verstandhouding tussen de huisarts en mijn zoon was hiermee meteen al om zeep geholpen! Maar gelukkig, hij had toch zijn verwijsbrief!

Blij met de specialist in opleiding

Bij een kundig 'specialist in opleiding' bleek dat zijn verzoek aan de huisarts voor deze verwijsbrief zelfs meer dan terecht was! Uit zijn onderzoek bleek dat mijn zoon allergisch was voor een stof die notabene in alle voorgeschreven zalfjes zat. Dus ook de recepten uit het verleden en tot dan, daar kon hij niet tegen. Al die voorgeschreven middelen hebben niet alleen zijn klachten in stand gehouden maar ook nog eens verergerd! Je zou zeggen, een excuus van de huisarts voor de wat kattige reactie op de vraag om een verwijsbrief was hier wel op zijn plaats geweest. Maar nee... 

Wat kan ik voor je doen?

In de maanden daarna krijgt mijn zoon steeds meer verontrustende klachten, los van zijn rechteroog waarvan het zicht behoorlijk achteruit gaat, en zijn huid (wat nu dankzij de specialist i.o. goed gaat), zijn er gekke uitvalsklachten op links. Mijn zoon heeft geen zin in een bezoek aan deze huisarts. Hij zegt, "Ik ga daar niet meer heen, deze arts daar heb ik geen zin meer in". "Maar dan vraag je toch om een andere arts in de praktijk", zeg ik. Zo gezegd, zo gedaan. Hij bezoekt zijn nieuwe huisarts met een aantal klachten zoals (wat later bleek) verlammingsverschijnselen aan de linkervoet/been, en een moeilijk te coördineren linkerarm/hand, ook het regelmatig verliezen van het evenwicht en problemen met slikken. Hij vond het een fijne arts, dus dat was mooi. De vraag van de huisarts was ook deze keer: "Wat kan ik voor je doen?" en "Wat denk je zelf?"... 

Mijn zoon had het jaar ervoor ook klachten aan zijn rechtervoet gehad. Dat was hielspoor. Mijn zoon had zich behoorlijk ingelezen in deze klachten aan zijn linkervoet en ze leken zo op wat hij eerder had gehad, dus dat moest het wel zijn. Dus geen zorgen maken! Achteraf denk ik dat de huisarts iets teveel heeft geluisterd naar zijn eigen idee over dit alles. Toch als huisarts hoor je wel door dingen heen te kunnen prikken! Later bleek dat dat hier jammer genoeg niet het geval was geweest.

De verkeerde diagnose

De diagnose van de huisarts was: 1. arm overbelast - RSI, 2. dat slikken dat wist hij zo niet en 3. de voet was geen tijd meer voor en daar zou een nieuwe afspraak voor gemaakt moeten worden in het nieuwe jaar. Ondertussen was zijn advies aan mijn zoon om vooral meer te gaan sporten en zooltjes te dragen in zijn schoenen tegen de pijnlijke voet, waarschijnlijk veroorzaakt door, jawel, hielspoor.

Hier was ik niet gerust op. Allemaal klachten op links en dat rechteroog dan? Nog maar 25 of misschien 30% zicht? Stel dat alles toch met elkaar te maken heeft? Waarom nam die huisarts niet gewoon de tijd voor 'al' zijn klachten? Verdomme!!

Voor het nieuwe jaar stond al wel een afspraak bij de volgende oogarts. Maar nu moest hij eerst die feestdagen door en afwachten. Nieuwe afspraken kun je dan wel vergeten. Er zat niets anders op dan te wachten op het nieuwe jaar.


Wordt vervolgd in mijn volgende Blog

De Queeste door Zorgzillaland #2