We hebben voor u een afspraak gemaakt...
De brieven van het universitair ziekenhuis liggen op de deurmat! Na openen zien we dat er op redelijk korte termijn een aantal afspraken staan ingepland voor mijn zoon, en wel op 30 en 31 januari 2017. De eerste datum is gepland voor een PET/CT scan, en de tweede datum is voor gesprekken met de neurochirurg en de anesthesist.
Niet meer alleen thuis
Mijn zoon verliest zijn evenwicht nu regelmatig en hij verslikt zich vaak. Er is hulp en toezicht nodig. We vragen daarom ondersteuning van de zorgorganisatie uit de buurt. Zij willen en kunnen zorg bieden op voorwaarde dat mijn zoon dan niet meer alleen thuis zal zijn. Hij is nu door de week bij ons in huis en in het weekend is hij thuis samen met zijn vriendin. Samen de trap op en af is steeds meer een onderneming voor hem, maar met begeleiding gaat het. Het wijkteam komt eerst één keer per dag en later na de operatie soms twee keer per dag. Ook de huisarts komt nu iedere week even kijken en een praatje maken. De steun en aandacht die er is voor mijn zoon ervaren we als fijn in deze zware tijd. Wij moeten inmiddels bij elke stap en eigenlijk bij alles helpen en nabij zijn.
Voorbereiden
De griep waart, mijn man is nog maar net een beetje hersteld of ik word zelf gevloerd door de griep. Letterlijk, want ik ben flauwgevallen. Jemig, een hersenschudding. Tenminste drie weken rust, zegt de huisarts!!! Wat bizar en wat gebeurt hier toch allemaal?
Terwijl ik rust, voor zover dat lukt, gaan mijn man en zoon naar de nucleaire afdeling van het ziekenhuis verderop. Mijn zoon krijgt nu een PET scan, om te kijken waar de activiteit van de tumor zichtbaar is in zijn hersenen. Op deze plek zullen ze de biopten gaan afnemen. De volgende dag wordt de scan en alles met betrekking tot de operatie doorgesproken. Mijn zoon vraagt aan de neurochirurg waar ze precies een biopt gaan nemen en of het een gevaarlijke plek is. Zij antwoordt: "Het is niet een hele moeilijke plek, maar het is ook niet een hele gemakkelijke plek". Dat stelt iets gerust, zeker! Maar het blijft verschrikkelijk eng. Vanaf nu nog twee weken wachten.
Hersenbiopt
Vandaag wordt mijn zoon geopereerd. Het wachten daarop duurt lang. Dan krijgt hij bericht dat de operatie vandaag niet door gaat vanwege een spoedgeval. Maar als alles goed gaat wordt hij morgen geopereerd. Dus nog een dag in spanning. Een vriendin van ons die in het ziekenhuis werkt gaat nog even bij mijn zoon langs. Kort daarop wordt hij opgehaald door de verpleging dus loopt zij met hem mee tot aan de deuren van de operatiekamer. Mijn zoon is hier heel blij mee en voelt haar steun. We krijgen een paar uur later bericht dat de operatie goed is gegaan en de biopten zullen nu worden opgestuurd voor onderzoek. Hoe lang dit gaat duren kan men nog niet zeggen. Maar nu is er vreugde, mijn zoon ligt op zaal. Wij gaan om de beurt bij hem op bezoek. Hij is nog wat woozy van de narcose, maar heeft praatjes en maakt grapjes. De verpleging zorgt goed voor hem; hij is in goede handen. Voor de familie zijn er extra contactpersonen aangewezen die we kunnen bellen met al onze vragen. Wanneer alles goed gaat kan mijn zoon vrijdag naar huis, waar hij veel zin in heeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten